Εκφράζουμε το θυμό μας ;
Ανατρέχοντας στο λεξικό στη σημασία της λέξης θυμός, συναντάμε την πνοή , τη ζωή , τη διάθεση , το θάρρος , την επιθυμία , την οργή . Έννοιες που κυριαρχούν στη ύπαρξη μας . Πώς λοιπόν καταλήγουμε να τον φυλακίζουμε μέσα μας , χαρακτηρίζοντας τον βασικά ως "αρνητικό" συναίσθημα ; Ενώ παρατηρώντας τα παιδιά στην αλληλεπίδραση τους βλέπουμε ότι όταν θυμώνουν , οργίζονται παίρνουν θέση για μια επιθυμία τους , διεκδικούν , ενεργοποιούνται , μαλώνουν και φτάνουν σε μια "λύση" . Έχουν εκφράσει την απαίτηση τους , τη διαφωνία τους , προσπάθησαν και συνεχίζουν να συνυπάρχουν σε μια νέα ισορροπία μεταξύ τους .
Όταν θυμώνουμε λοιπόν κινητοποιούμαστε για να αμυνθούμε , να αντισταθούμε σε ό,τι θεωρούμε ότι θα μας βλάψει . Επιδιώκουμε την επιβίωση μας και καθώς μεγαλώνουμε , μαθαίνουμε να στοχεύουμε και στην καλύτερη συμβίωση μας . Αν όμως συναντήσουμε μεγαλύτερη αντίσταση από όση αντέχουμε , τότε οδηγούμαστε συχνά , ως παιδιά , ως μαθητές , ως πολίτες στη συνέχεια να φιμώνουμε το στόμα μας και τις πράξεις μας . Έτσι όμως δεσμεύουμε μέσα μας την ενέργεια , τη μεγεθύνουμε μέχρι που μας πνίγει . Πνίγει την ικανότητα μας να αλληλεπιδρούμε με αποτελεσματικότητα , τον αυτοσεβασμό μας αφού οι άλλοι δεν ανέχθηκαν τη διαφορετική μας θέση . Γινόμαστε θυμωμένοι γονείς απαιτώντας από τα παιδιά μας να καταπνίξουν τον αυθορμητισμό τους , τις απαιτήσεις τους , το θυμό τους . Ζητάμε την υποταγή τους στο θέλημα μας . Γινόμαστε θυμωμένοι πολίτες που αποποιούμαστε την ευθύνη μας ότι μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε .
Σιγά σιγά ξεχνάμε το λόγο και "απλά" παραμένουμε θυμωμένοι χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι νιώθουμε έτσι και αντιδρούμε σε άσχετες στιγμές , σε άσχετους ανθρώπους , που δεν μας φταίνε . Και δεν μπορούμε ούτε να αφήσουμε το θυμό μας , να ξεθυμάνουμε , ούτε όμως και τον εκφράζουμε με τρόπο που θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε και πόσο συμπαθούμε και επιθυμούμε τους ανθρώπους αυτούς που μας θυμώνουν είτε είναι οι γονείς μας , τα παιδιά μας , οι συγγενείς μας , οι φίλοι μας , οι συνεργάτες μας . Γιατί αν δεν υπήρχαν και στοιχεία που συμπαθούσαμε σε αυτούς δεν θα παραμέναμε θυμωμένοι και απλώς θα τους ξεχνούσαμε . Μέσα από την ψυχοθεραπεία Gestalt συνειδητοποιούμε την ανάγκη μας να θυμώνουμε και να εκφράζουμε τις διαφωνίες μας , να διεκδικούμε την ατομική μας θέση ώστε να επανακτήσουμε τη δύναμη μας για να συμμετέχουμε στον καθημερινό μας αγώνα για αληθινή επικοινωνία και συμβίωση .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου