Η ανάγκη μας να ανήκουμε ...
Είμαστε "μέρος" των γονιών μας και αυτοί μέρος των γονιών τους και ούτω καθεξής . Τα γονίδια μας και τα κύτταρα μας προέρχονται από τον πατέρα μας , τη μητέρα μας και τους προγόνους μας . Τα κύτταρα όλων αυτών των ανθρώπων μέσα στο χρόνο καταλήγουν να διαμορφώνουν σήμερα το σώμα μας και τον ψυχισμό μας . Είναι οι ρίζες μας . Και οι ρίζες οι βαθιές , οι δυνατές είναι που στηρίζουν και δυναμώνουν ένα δέντρο . Έτσι και εμείς για να αναπτυχθούμε και να ζήσουμε τους χρειαζόμαστε για βάση , να "πατήσουμε" και να γίνουμε μέρος ενός όλου που εξελίσσεται . Ανήκοντας .
Μέσα από τη συμβίωση καθώς οι γονείς μας παρακολουθούν , παρατηρούν και προσέχουν την ανάπτυξη μας , μάρτυρες της ζωής που διανύουμε , γινόμαστε ολοένα και πιο υπαρκτοί . Η παρουσία μας αποκτά νόημα αφού έχει αντίκτυπο σε άλλους έξω από τον εαυτό μας . Βλέπουμε στα μάτια τους , στην αγκαλιά τους , στο χαμόγελο τους , στη δυσαρέσκεια τους την εικόνα μας . Μαθαίνουμε ποιοι είμαστε γνωρίζοντας τους . Και νιώθουμε τόσο απαραίτητη την ύπαρξη τους , όπως και του παππού και της γιαγιάς , παίρνοντας από τον καθένα τους διαφορετική αίσθηση συναισθηματικής ασφάλειας και βεβαιότητας , απαραίτητες όταν μόνοι καλούμαστε να ζήσουμε τη συνέχεια της ζωής μας .
Λοιπόν , αντιλαμβανόμενοι τις ρίζες μας ριζώνουμε και εμείς , προετοιμαζόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της δικής μας οικογένειας . Με αυτό το δεσμό δενόμαστε μέσα από τα κοινά μας βιώματα , υπερβαίνουμε τον εαυτό μας , την ψυχική μας απομόνωση και μοναξιά και για αυτό γεμίζουμε , διευρύνουμε μέσα απο την κοινή εμπειρία της χαράς , της λύπης , της δυστυχίας , του πόνου , της εξέλιξης . Έτσι από "μικροί" που είμαστε όταν βιώνουμε τη ζωή μας μόνοι , αποκτάμε νόημα για να υπάρχουμε καθώς είμαστε αναγκαίο κομμάτι ενός μεγάλου ψηφιδωτού .
Μπορούμε λοιπόν μέσα από το δεσμό μας με τους άλλους να αφήνουμε την μοναξιά μας προσπαθώντας να διατηρούμε το σύνορο μεταξύ μας καθαρά καθορισμένο ώστε ούτε να αποσυρόμαστε τελείως από την κοινότητα , ούτε να την επιτρέπουμε να μας καταπίνει . Τη σημασία αυτού του συνδέσμου την περιγράφει ξεχωριστά ένας άνθρωπος που έπασχε από καρκίνο , μέλος μιας ψυχοθεραπευτικής ομάδας : "Ξέρω πως είμαστε όλοι πλοία που ταξιδεύουμε στο σκοτάδι και ότι ο καθένας από εμάς είναι ένα πλοίο μοναχικό , είναι όμως τόσο ανακουφιστικό να βλέπεις τα φώτα των γειτονικών πλοίων να σκαμπανεβάζουν πλάι σου" .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου