Πώς μελαγχολούμε , πώς καταθλιβόμαστε...

   Τις μέρες των γιορτών που αφήσαμε πίσω μας μοιραζόμαστε , χαιρόμαστε , διασκεδάζουμε ή και μπαίνουμε σε περισυλλογή αναλογιζόμενοι πού βρισκόμαστε σε σχέση με τους στόχους που θέσαμε για τη ζωή μας . Πόσο ικανοποιημένοι είμαστε από τον εαυτό μας . Θυμόμαστε τους αγαπημένους που δε ζουν πια ή αυτούς που ασθενούν βαριά ή εκείνους με τους οποίους διακόψαμε τις σχέσεις μας και μας λείπουν . Ερχόμενοι λοιπόν αντιμέτωποι με τις επιδιώξεις που έχουμε σε σχέση με τον εαυτό μας ή τους άλλους και δεν τις ικανοποιήσαμε όπως θέλαμε , με την απόγνωση της ασθένειας ή την απώλεια του θανάτου , μελαγχολούμε ή και πέφτουμε σε κατάθλιψη . 

   Σε κάθε περίπτωση που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες , τις απαιτήσεις , την πίεση του περιβάλλοντος μας νιώθουμε στενοχώρια , οργή ,θυμό , αφού καταπιεζόμαστε αδύναμοι να αντεπεξέλθουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς . Τότε στρεφόμαστε προσωρινά προς τα μέσα , στον εαυτό μας μέχρις ότου αξιολογήσουμε την κατάσταση και τις δυνάμεις μας μετατρέποντας την οργή και το θυμό σε ενεργητικότητα και δράση . Αν όμως παραμείνουμε προς τα μέσα παθητικοί , αναστέλλουμε , δεσμεύουμε την ενέργεια μας η οποία είναι απαραίτητη για να αλληλεπιδράσουμε . Μπλοκάρουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας αντί να τα εκφράσουμε προς το περιβάλλον από φόβο μήπως αποτύχουμε και βιώσουμε την απόρριψη . Έτσι αν και έχουμε μεγάλη ανάγκη να βγούμε προς τα έξω , σπαταλάμε την ενέργεια μας κρατώντας μας προς τα μέσα . Παραμελούμε το σώμα μας , τρεφόμαστε ανεπαρκώς , μειώνουμε την οξύτητα των αισθήσεων μας καθώς αποφεύγουμε να ακούμε και να βλέπουμε τα ερεθίσματα που μας έρχονται από έξω . Νιώθουμε ατονία , απάθεια , ανία . Επικεντρωνόμαστε στις ίδιες επαναλαμβανόμενες σκέψεις και πράξεις μας απαξιώνοντας και θυμώνοντας με τον εαυτό μας αφού δεν παίρνουμε ικανοποίηση μένοντας ανενεργοί και μη δημιουργικοί μπροστά στο γεγονός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε . 

   Μέσα από την ψυχοθεραπεία Gestalt οξύνουμε τις αισθήσεις μας ώστε να αντιληφθούμε με σαφήνεια τον έξω κόσμο και να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας σε σχέση με την κατάσταση που μας καταπιέζει . Δοκιμάζουμε να βγαίνουμε προς τα έξω σιγά σιγά απελευθερώνοντας την ενέργεια μας για να τη χρησιμοποιήσουμε και να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αφήνει να είμαστε αποτελεσματικοί στην καθημερινή μας ζωή .

Αποχαιρετώντας το παρελθόν , καλωσορίζοντας το παρόν ...

   Κάποια στιγμή ο παλιός ο χρόνος αποφάσισε να μην "πάει" . Επιθυμούσε να μείνει στον ενθουσιασμό της χαράς που βίωσε , να σταθεί στη ζεστή θλίψη του πόνου που ένιωσε . Χωρίς να το σκεφτεί , επέλεξε να "κάτσει" σε όσα έζησε , στο παρελθόν . Ο νέος όμως χρόνος έρχεται και είναι το παρόν . Σπρώχνει ορμητικά τον παλιό . Δεν μπορούν να μείνουν και οι δύο . Ο παλιός αποχαιρέτησε θλιμμένος που τελείωσε , χαρούμενος που ο νέος ωρίμασε πια και είναι έτοιμος να πάρει τη θέση του . Έτσι έγινε ανάμνηση αφήνοντας χώρο στο νέο βίωμα που θα έρθει . 

   Κάθε χρόνο , κάθε στιγμή που ζήσαμε , γεμίζουμε με εμπειρία που γίνεται ανάμνηση και παρελθόν : η βάση που στηρίζουμε το παρόν μας . Είναι σημαντικό να μπορούμε να αποχαιρετούμε ό,τι πέρασε . Μόνο το παρόν ζούμε πραγματικά γιατί το παρελθόν έφυγε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη . Κάποιες φορές μένουμε στο παρελθόν μας ζητώντας να το αλλάξουμε ενώ έχει φύγει πια , αποδίδοντας ευθύνες , επικρίνοντας τον εαυτό μας ή τους άλλους για ό,τι είμαστε παίζοντας ατέλειωτα παιχνίδια για το ποιος φταίει . Άλλοτε σκεφτόμαστε περίσσια το μέλλον μας το οποίο δεν γνωρίζουμε , προβλέποντας , προσδοκώντας υπερβολικά , προεξοφλώντας αυτό που θα έρθει . Επενδύουμε λοιπόν ενέργεια είτε σε αυτό που παρήλθε , είτε σε κάτι που έχει ελάχιστη σχέση με αυτό που τελικά θα συμβεί . Έχουμε την τάση να κολλάμε στο παρελθόν ή να προσβλέπουμε με εμμονή στο μέλλον για να δικαιολογήσουμε την απροθυμία μας να αναλάβουμε την ευθύνη για το παρόν μας .

   Καλωσορίζοντας λοιπόν το "νέο" χρόνο και αφού αποχωριστούμε ό,τι ζήσαμε , μεταποιούμε την εμπειρία μας σε ικανότητα και ωριμότεροι προχωρούμε τον καινούριο δρόμο μαζί με τους ανθρώπους μας επενδύοντας την ενέργεια μας με ζωντάνια στο εδώ και τώρα , στην πραγματικότητα μας .